Pentadbiran Jepun di Tanah Melayu

Setelah mengusai Tanah Melayu, Jepun telah mentadbir Tanah Melayu dengan sistem pemerintahan yang bercirikan sistem ketenteraan yang berpusat di Singapura. Pentadbiran tentera berada di bawah tanggungjawab Mejar General Manaki Keishi dan urusan pentadbirannya dilakukan oleh Kolonel Watanabe Wataru. Satu pentadbiran pusat ditubuhkan dengan diketuai oleh seorang Presiden (Gunseikan) yang bertanggungjawab kepada Ketua Kepala Agung Tentera, Kawasan Ketujuh di Singapura. Tanah Melayu dan Singapura disatukan dalam satu unit politik. Pada waktu itu Jepun telah menukar nama Singapura kepada Syonan yang bermaksud Cahaya Selatan dan Tanah Melayu sebagai Malai Baru dan dibahagikan kepada lapan wilayah dengan diketuai oleh seorang Gabenor Jepun (Syuchokan) yang bertanggungjawab kepada pentadbiran pusat di Singapura.

Gabenor Jepun akan dibantu oleh Majlis Wilaya (Penasihat) yang bertujuan untuk menggantikan Majlis Mesyuarat Negeri. Sebilangan kecil orang melayu menganggotai Majlis ini dan sebilangan besar adalah Jepun sendiri. Penguasaan kerajaan Jepun dalam sistem pentadbiran di Tanah Melayu diperkuatkan dengan kehadiran  ketua-ketua tentera dan awam dalam semua jabatan kerajaan. Namun begitu, kakitangan dalam kalangan penduduk tempatan dikekalkan. Pentadbiran Tanah Melayu dibahagikan kepada tiga bahagian. Negeri-negeri utara dan pantai timur iaitu Kedah, Perlis, Kelantan dan Terengganu dipisahkan dan diserahkan kepada kerajaan Siam pada bulan Ogos 1943. Manakala negeri Perak, Selangor, dan Negeri Sembilan pada mulanya disatukan dalam satu unit pentadbiran tetapi kemudiannya telah dipisahkan pentadbiran kedua-dua wilayah ini pada bulan April 1943. Sementara  Melaka dan Pulau Pinang disatukan dengan Singapura yang bertanggungjawab secara langsung kepada kerajaan Jepun di Tokyo.

Tujuan Jepun memisah-misahkan pentadbiran negeri-negeri melayu adalah disebabkan kebimbangan Jepun terhadap penyatuan tenaga dan membentuk satu pasukan menentang Jepun. Jepun juga membahagikan daerah kepada beberapa kawasan kecil yang terdiri daripada unit-unit kampung, jiran tetangga dan keluarga untuk memudahkan pentadbiran. Setiap keluarga diwajibkan untuk didaftarkan dan diberi sekeping sijil yang dikenali sebagai “Sijil Kehidupan dan Keamanan”. Pindaan dilakukan jika berlaku kelahiran, kematian ataupun perkahwinan. Jepun juga mengekalkan pentadbiran yang diamalkan oleh Britsh secara tidak langsung. Namun begitu, Jepun mengamalkan dasar memusuhi Cina dan India pula digalakkan melibatkan diri dalam gerakan menuntut kemerdekaan.

7.1 Layanan Terhadap Orang Melayu

Pada bulan Ogos 1942, kerajaan Jepun di Tokyo mengeluarkan arahan supaya pemerintahan Jepun di Tanah Melayu supaya berhati-hati melayani raja-raja melayu. Pada bulan Januari 1943, Jepun telah mengadakan satu persidangan yang dihadiri oleh kesemua raja-raja dari Tanah Melayu dan Sumatera di Singapura. Jepun mengumumkan keputusannya untuk mengikitraf kuasa dan kedudukan raja-raja Melayu. Elaun mereka juga dibayar dan dibenarkan menyimpan harta. Dalam hal ini, Jepun beranggapan bahawa orang melayu tidak akan bangkit menentang Jepun sekiranya raja-raja mereka diberikan layanan yang baik. Jepun juga meraih sokongan orang-orang melayu dari segi agama. Pada bulan Disember 1944, Jepun telah menganjurkan satu Persidangan Majlis Agung Agam Islam di Tanah Melayu- Sumatera di Singapura. Namu begitu, Jepun tetap menolak cadangan untuk menubuhkan sebuah Majlis Orang Islam (Muslim Council) bagi mengelakkan penentangan. Namun, Jepun bersetuju untuk menubuhkan Majlis Agama di peringkat negeri.

7.2 Layanan Terhadap Orang Cina

Pemerintahan Jepun di Tanah Melayu telah mengamalkan dasar anti-cina dan menganggap orang cina sebagai musuh tradisi. Hasilnya, Jepun telah memberikan layanan yang buruk kepada orang-orang cina di Tanah Melayu. Pembunuhan dan keganasan terhadap orang cina berlaku hampir setiap hari. Jika ada orang cina yang menentang Jepun akan dikenakan hukuman yang teruk seperti pancung atau diseksa dan harta benda dirampas. Selain itu, Jepun  juga turut mengadakan operasi sapu bersih bagi menangkap orang-orang cina yang melakukan penentangan terhadap Jepun. Operasi itu dikenali sebagai “ Operasi Sook Ching” (perintah berkurung). Manakala golongan sasarannya pula ialah penyokong Kuomintong dan Komunis yang aktif, mereka yang menyertai pasukan sukarela dan masih belum menyerah diri, orang cina yang bergiat dalam Tabung Menyelamatkan Negara China dan hartawan cina yangt memberikan sumbangan kepada tabung tersebut, ahli-ahli kongsi gelap dan orang-orang cina yang datang ke Tanah Melayu selepas Perang China-Jepun 1937.

 Orang cina juga dipaksa membayar cukai kepala, dihalang untuk menghantar balik wang ke China dan dikenakan sekatan keluar rumah di kawasan yang disyaki terdapat sarang komunis. Lebih malang lagi, orang cina dipaksa untuk menderma sebanyak $50 juta kepada pemerintah Jepun.  Jepun menetapkan derma tersebut harus diserahkan pada 20 April 1942. Bagi mengumpul jumlah tersebut, tauke lombong akan melakukan apa sahaja termasuk menjual harta benda mereka dengan murah. Walaubagai manapun, dasar keras Jepun terhdap orang cina telah berkurangan menjelang tahun 1943. Tindakan ini dilakukan untuk mendapatkan kerjasama orang cina dan terutamanya dari segi ekonomi dan mengurangkan sokongan mereka terhadap pihak komunis dan MPAJA. Permusuhan antara Jepun dan orang-orang cina ini sebenarnya merupakan lanjutan daripada pergolakan yang berlaku di China dan Jepun sehingga meletusnya Perang China-Jepun 1937.

7.3 Sistem Ekonomi Jepun

Jepun telah memperkenalkan sistem ekonomi terkawal di Tanah Melayu. Melalui sistem ini, Jepun  tidak membenarkan kegiatan perdagangan dijalankan sama ada mengeksport barangan ke Eropah atau Amerika Syarikat dan membeli barangan dari luar. Maka dengan itu, Jepun telah menggalakkan pertumbuhan industri tempatan bagi memenuhi permintaan dalam negeri. Dalam industri tempatan ini, hampir kesemua barangan yang dihasilkan menggunakan bahan mentah tempatan kerana  Jepun dalam pentadbirannya tidak membenarkan import barangan atau bahan mentah daripada luar Negara. Industri yang dijalankan hanya dalam bentuk kecil-kecilan sahaja seperti makanan, minyak jentera, pengangkutan, perubatan, pakaian ,rokok, arak, sabun dan barangan keperluan tentera.

 Pemerintahan Jepun juga mengamalkan dasar monopoli dengan menguasai perusahaan penting dalam negeri menerusi beberapa buah syarikat yang dimilikinya. Selain itu, Jepun turut merampas semua kegiatan ekonomi yang dimiliki oleh orang cina dan Eropah seperti perusahaan perlombongan, perdagangan, pengangkutan dan bank perdagangan. Ladang kelapa sawit dan kelapa pula dikuasai oleh kumpulan Mitsui. Perusahaan getah pada waktu itu pula tidak berkembang kerana kegiatan eksport tidak dijalankan dan ditebang untuk penananman tanaman yang menghasilkan makanan. Beras yang menjadi makanan penduduk Tanah Melayu pula dikawal oleh Mitsui Shoji Kaisha manakala gula dan garam pula dikawal oleh Mitsui Bussan Kabushiki Kaisha.  Halangan dan sekatan mengeksport bahan mentah menyebabkan bukan sahaja dua perusahaan penting di Tanah Melayu iaitu getah dan bijih timah terbiar tanpa diusahakan tetapi keadaan ekonomi Negara juga turut merosot.